Aramızdan ani ayrılışıyla Türkiye’yi yasa boğan Oya Aydoğan’ın oğlu Gurur, annesinin ölümünden sonra ilk kez yaşadıklarını anlattı.

Hürriyet’ten Ayşe Arman’ın röportajı…

Başın sağ olsun Gurur. Acıların en büyüğünü yaşıyorsun, anneni kaybettin. Allah sabır versin… Bir sürü haber okuduk gazetelerde. İşin aslı nedir? Nesi vardı annenin?

– Yüksek tansiyonu. Fakat düzenli kontrole gitmiyordu. Aort yırtılması, kısa dönemde gelişen bir şey değilmiş. 6 ay, belki 1 sene, belki 2 sene boyunca yavaş yavaş genişlermiş aort. Düzenli kontrole gidilmediği zaman inceldiği de fark edilemezmiş.
Ve ufak bir öksürük veya ıkınma, kusma, yırtılmaya sebep olurmuş. Annemin başına gelen de bu. Aort damarı yırtıldı. Hastaneye yetiştirdik. Ameliyatı da iyi geçti ama yine de sonuç böyle oldu.

Peki patates hikâyesi doğru mu?

– Sadece en son yediği şey patates olduğu için öyle söylendi. Ama çorba da içmiş olsa, boğazına kaçıp öksürebilirdi ve aynı sonuç ortaya çıkabilirdi. Hiç baktırmadığı için fark etmemiş.

Check-up’a filan gitmez miydi?

– Annem her zaman kendisinden çok beni düşünürdü, sonra da ihtiyacı olanları. Başkası için çırpınan bir kadındı. Ben biliyordum ama bu kadarının farkında değildim. Meğer o kadar çok insana yardım ediyormuş ki, Türkiye’nin nerelerinden arandım, anlatamam. Hastaneye, cenazeye gelenler, “Beni tedavi ettirdi”, “Benim ameliyatımı karşıladı!” diyenler, hiçbirini tanımıyorum, ne münasebetle hayatımıza girmişler bilmiyorum ama annem onlara destek olmuş. Gazetede haber görmüş, tanımadığı halde destek olmuş. Bir, üç, beş değil. Şunu anlatmaya çalışıyorum: Başkalarıylailgilenmekten hiçbir zaman kendisine sıra gelmedi. Bu olay olduğunda da önce öksürüyor, sonra banyoya gidip kusuyor. Yanında uzaktan akrabamız Ali var. Diyor ki, “Kendimi iyi hissetmiyorum!” O da, “Abla, Gurur’u arayayım!” deyince,”Hayır canım, çocuğu telaşlandırmayalım!” diye aratmıyor. Ben de o sırada şanssızlık evde değilim, arkadaşlarımla birlikte dışarıdayım.

“DUYDUĞUMDA ÜÇ AMBULANS ARADIM GELDİĞİMDE ÜÇÜ DE KAPIDAYDI”

Normalde birlikte mi yaşıyorsunuz?

– Tabii tabii. Biz şimdiye kadar hep birlikte yaşadık. Ama hafta sonu olduğu için arkadaşlarımla birlikteydim. İki saat önce konuşmuştuk. Ali’ye, “Arama Gurur’u, bana uyku ilacı ver, ben uyuyayım geçer!” diyor. Meğer o sırada aort damarı yırtılmış. Etkisini yavaş yavaş gösterirmiş. Tabii farkında değil. Sonradan Ali bakıyor, annem biraz yalpalamaya başlıyor filan, koluna giriyor, duşa sokuyor. Elini yüzünü yıkıyor soğuk suyla. Sonradan bir bakıyor ki, sol taraf felç etkisi göstermeye başlamış.

Şansa, Ali tecrübeli, anneanneme de bakmıştı zamanında. Anneannem vefat ettiği yıl doğmuşum.

Annemin en değerlisi oydu, sonra ben oldum. Ali anneannemde ola bazı şeylerin benzerini görünce, “Abla arayacağım Gurur’u” diyor ve beni arıyor. Apar topar eve geldim. 15 dakika sonra evdeydim.

O panikle üç ambulans aradım. Eve ulaştığımda üçü de kapıdaydı. Apar topar annemi hastaneye götürdük.

Kendinde miydi o zaman?

– Evet, yarım yamalak. Bizi duyuyordu ama çok konuşamıyordu. Sol tarafını hareket ettiremiyordu.
“ANNE-BABASIYLA KAVGA EDEN ARKADAŞLARIMA BİLE HARÇLIK DAĞITIRMIŞ”

Sen ne hissettin o sırada?

– Şoktaydım galiba. Hâlâ çok olup biteni kavrayabildiğimi söyleyemem. Daha evde yalnız uyumadım. Sağ olsun beni yalnız bırakmıyor ailem, dostlarım, arkadaşlarım. Annemin acısı gelip gidiyor, yokluyor beni. Birden ağlamaya başlıyorum. Koca adamım ama öyle oluyor işte. Fakat Allah herkesten razı olsun. O kadar çok seveni, o kadar sağlam dostlukları varmış ki, şimdi kimlere ne iyiliği olmuşsa, hepsi bir bir gelip anlatıyor. Meğer anne-babasıyla kavga eden arkadaşlarıma bile harçlık dağıtırmış, “Annenden şöyle özür dile, böyle dile!” diye tüyo verirmiş. Herkesin Oya

Ablası, Oya Teyzesi. “Keşke o ölmeseydi de ben ölseydim!” diyen kanserli bir teyze aradı. “Teyze neler söylüyorsun”dedim. İçi yırtılarak ağlıyor, onun da ilaçlarını alıyormuş.

Cenazede bir çocuk geldi, “Bütün eğitim masraflarımı karşıladı” dedi. Başka bir kadın geliyor, “Anneniz, yıllarca anneme baktı!” dedi. İnanılmaz yakın bir anne-oğulduk. Bunların büyük bölümünden haberim yoktu.

Hastaneye giderken senin aklına kötü bir şey geliyor muydu? Kondurabiliyor muydun?

– Ben o sırada şoktayım, ne hissettiğimi falan bilmiyorum. Şu anda bile düşündüğümde yorumlayamıyorum. Belki de bir tür çaresizlik. E çünkü elinden hiçbir şey gelmiyor. Apar topar hastaneye götürdük. Ben yine de ölebileceğini kondurmuyordum. Öyle bir his vardı içimde. Ölemezmiş gibi. O neleri atlatmış. Annem ya, dağ gibi annem. Bunu da atlatır. Ameliyatı da iyi geçti.

Kimler vardı yanında?

– Hemen Orhan (Gencebay) amca ve Sevim (Emre) Abla geldi. İkisi de çok yakın dostumuz. Bütün hocalarla konuştuk. Prof. Dr. Bingür Sönmez’le de konuştuk, “Ameliyata almak istiyorlar, siz ne dersiniz?” dedim. O da dedi ki, “Sizi yanıma, kendi hastaneme çağırırsam yolda kaybetme ihtimaliniz çok büyük. Böyle bir riski göze alamayız, acil bir şekilde müdahale gerek!” Gerçekten de annem hemen ameliyata alındı.
Ameliyata girmeden annenle konuşabildin mi?

– Evet. Bilinci tam yerinde değildi ama “Sırtım ağrıyor” diyordu, konuşabiliyordu. Sol tarafı tam tutmuyordu. Yine de pes etmiyordu. “Annem, güzel annem, her şey güzel olacak!” dedim, moral verdim. O da gülümsedi, “Tamam” dedi. Mutlu bir şekilde ameliyata soktuk yani. 12 saat süren bir ameliyattı. O 12 saatin sonunda dediler ki, “İyi geçti ama kanamaları var!”Ameliyattan sağ salim çıktı diye çok sevinçliydik.

Ertesi gün kanama da durdu. Acayip mutluydum, annem ölüm ipinden kurtardı kendini diye düşünüyordum. Sonra yavaş yavaş, her geçen gün bize daha da iyi haberler gelmeye başladı.

Çalışmayan böbrek, diyaliz aletine bağlandı. Her şey gayet iyi gidiyordu.

“GECE YATMADAN KULAĞINA ONU NE KADAR SEVDİĞİMİ SÖYLÜYORDUM”

Hep uyutuluyordu değil mi?

– Evet. Her sabah 9-10 gibi geliyordum yanına, gece 4’e kadar kapısındaydım. Eşi dostu geliyordu. Arkadaşlarım hep benimleydi.

Sonra eve dönüyordun…

– Yok hayır; eve dönmedim, aynı çatı altında olmak istedim. Altı gün böyle geçti. Yedinci günde ne yazık ki onu kaybettik…(Ağlamaya başlıyor) Bugün de yedisi…

Oysa ölmeyecek zannediyordum. Bir de ben, neye inanırsan onun olacağını düşünenlerdenim. O bana böyle öğretti. Hep pozitif düşünüyordum. Günde 2-3 kez yoğun bakıma giriyordum. Gece yatmadan mutlaka hep onunla konuşuyordum. Kulağına onu ne kadar sevdiğimi söylüyordum.

Esprili dille sevebileceği şeyleri anlatıyordum: “Yine anne-oğul birlikte çok güzel bir hayatımız olacak!” O gece de girmek istedim. Dediler ki “Tamam ama Ahmet Hoca seni görmek istiyor!”

Sonra…

– Annenin değerleri çok kötü. Kalbi çok kasılıyor. Tansiyonu çok düşük. Bundan sonraki iki-üç saatte, her an her şey olabilir” dedi. Bir sessizlik oldu. “Anladım” dedim. Ve yanına girmek istedim. Annemin yanında ağlamak istemiyordum çünkü ağladığımı hissedeceğini biliyordum. Ama kendimi tutamadım. Çünkü o görüşmenin son görüşmemiz olduğunu biliyordum.

Annem artık başka bir dünyaya gitmeye hazırlanıyordu. 45 dakika yanında durdum, elini tuttum, sonra dışarı çıktım. Abtesimi aldım, dua ettim odada ve üzücü haberi aldım… (Ağlıyor.)

Annenle nasıl bir ilişkin vardı?

– Hep çok güzel. Çünkü annem güzeldir, öyledir. Ruhu güzel kadın.

Siz hep ikili miydiniz?

– Evet. Ben hep annemi biliyorum. Babam İzmir’de yaşıyordu. Senede iki, bilemedin üç kere gördüğüm biri. Zaten 6-7 yıl önce de vefat etti. Ama babamla ilgili olumsuz duygularım yok, o da annem sayesinde. Beni öyle yetiştirdi. Kimseye kızgınlığı yoktu. Biz hep ikimizdik. Benim için her zaman anne figürü vardı.

Babam da annem oldu. Bana her zaman bakan, destek veren, yanımda olan, içi titreyen hep oydu. Bana karşı sevgisi o kadar büyüktü ki, başka bir şeye ihtiyacım yoktu.

Babanla hiç yaşamadın mı?

– Hayır. Ama bu da sorun olmadı. Anne sorun etmeyince siz de etmiyorsunuz. Bu, sizin gerçeğiniz oluyor. Babamın ikinci evliliğinden iki kız kardeşim var. Onları da çok severim. Onların yanında kalmaya giderdim. Onlar da gelir bizde kalırdı, çünkü annem isterdi. Böyle tatlı bir kadın.

Seninle gurur duyduğu için mi ismin Gurur?

– İsmimi arkadaşları Orhan Gencebay’la Nur Yerlitaş koyuyor. Çok yakın arkadaşları. Tabii ki annem, onun gururu olmamı istedi. Ben de bunu hep bildim.

En yakın arkadaşları mı ikisi?

– Sevim Abla ve Bülent Ersoy da var. Sanatçı olmayan arkadaşları da var tabii…

Neden soyadın Aydoğan? Babanın soyadını taşımamanın nedeni ne?

– O bir tercih. Annem bana sordu. Ben de “Seninkini kullanmayı tercih ederim!” dedim. Fakat ikimizin de soyadını kütüğe yanlış yazmışlar! Bizim resmi işlerde soyadımız ‘Aydoğdu’ olarak görülüyor. Kimliğimde de Aydoğdu yazıyor. Ama herkes bizi Aydoğanolarak biliyor. Değiştirmek için uğraşmadık.

“BENİ TÜRKİYE’DEKİ BÜTÜN ANNE BABALARA EMANET ETTİ”

Sen kendini yalnız hissediyor musun?

– Asla! Annem sanki beni Türkiye’deki bütün anne-babalara emanet etti. Beni size emanet etti. Öyle hissediyorum çünkü bir anda herkes beni o kadar sahiplendi ki. Bana yaşattıkları şey şu: “Gurur, biz senin annen-babanız. Ablan-abin-kardeşiniz. Yalnız değilsin!” Türkiye bana şu anda sadece onu yaşattırıyor.

Bu röportaj vasıtasıyla da herkese teşekkür ediyorum. Neredeyse, bütün devlet büyükleri aradı. Onu seven, tanıyan, tanımayan binlerce insan geldi. Böyle bir insanın evladı olmak herkese nasip olmaz. Benim adım Gurur ama ben annemle gurur duydum. Dopdolu bir camide uğurlandı. Bir de annem hep Ulus Mezarlığı’na gömülmek istiyordu, istediği oldu…

Mutlu bir kadın mıydı?

-İlginç bir kadındı, hem mutluydu, neşeyle beslenen bir insandı ama aynı zamanda herkesin derdini dert edinebilen biriydi. Biz haber izleyip geçiyoruz, hayatımıza devam ediyoruz değil mi? O? Hayır! Bir buçuk saat ağlıyordu. Gerçekten de başkalarının acılarını yüreğinde hissediyordu.”

Annesi Oya Aydoğan’ın vefatından 1 hafta sonra Ayşe Arman’a konuşan Gurur, “Annem beni Türkiye’deki tüm anne ve babalara emanet etti. O kadar çok sahip çıkıldı ki bana, aynen böyle hissediyorum. Hepinize teşekkür ediyorum!” diyor…